โดย สิริอิงค์

ที่มารูป: http://cdn.litlepups.net

ซวนเซ

ผู้คนเบียดเสียด

ฉันพยายามทรงตัวในความแออัด

ไม่ให้ล้ม

 

คนมากมาย

ฉันเห็นแต่ความเดียวดาย ความเหงา ในสายตาของคนเหล่านั้น

 

มีใครเห็นฉันบ้างไหม

 

เหนื่อยเหลือทน ที่ต้องสู้ฝ่าฝูงชน

ไปสู่เป้าหมายอันเลื่อนลอย

 

พอทีความวุ่นวาย

พอทีความเดียวดาย

 

ใจสั่งให้ออกบิน

บินไปยังที่ที่มีแสงทองไสว

ที่ใครใครเขาว่ามีแต่สิ่งดีดี

 

ขอบฟ้ารออยู่เบื้องหน้านั่น

 

บินไป

บินไป

บินไป

 

ฝ่าขวากหนาม

ข้ามลำธาร

ผ่านป่า

มุ่งหน้าสู่ทะเล

 

ขอบฟ้ายังอยู่เบื้องหน้านั่น

 

เหนื่อย

หมดแรง

 

ปีก

ร่วง

ลง

ดำดิ่ง

สู่

ใจกลางทะเลลึก

 

หลับใหลชั่วนิรันดร

 

ขอบฟ้ายังรออยู่เบื้องหน้านั่น